Çello Nedir ve Nasıl Çalınır?

Çello, 16. Yüzyılın başlarında Fransa'da ortaya çıkmaya başlamış olan bir çalgı türüdür. Kadın vücudunu anımsatan bir görüntüye sahiptir. Çello ebatlarından kaynaklı olarak bacak arasına alınır ve bu şekilde çalınır.
Çellonun orta kısmında F harfini anımsatan iki adet ses deliği bulunmaktadır. Bayanlara daha çok yakışan bir enstrümandır. Birçok ünlü müzisyen çellonun sesisin insan sesine en yakın ses olduğunu söylemektedir.
Belli başlı örneklerine ise 16. yüzyılda rastlamak mümkündür. Ortaya çıktığı günlerde orkestralarda bas seslerinin yanına desteklemek amaçlı kullanılmıştır. Kendi başına kabul görmesi ise 18. Yüzyılın başlarında gerçekleşmiş ve oldukça büyük bir çalgı olmasından dolayı bir keman, bir saz gibi müzik aletlerinin niteliğini asla taşımamıştır.
Çelloyu ilk olarak Andrea Amati piyasaya sürmüştür. Luigi Boccherini ve Andrea Amati gibi ünlü besteciler sadece çello adına süitler hazırlayarak müzisyenlere sunmuşlar ve çellonun popüler olmasına destek sağlamışlardır. Bundan sonra ise kendi başına bir çalgı aleti olmayı başarmış ve orkestralarda bas sese destek olmayı bırakmıştır.

Çalınış Şekli ve Akort Edilmesi

Çellonun çalınmasında başparmak hariç tüm parmaklar kullanılmaktadır. Başparmak dışarıda kalır ve kullanmak isteyen kişiyi fazlasıyla zorlamaktadır. Bütün müzik aletlerinde olduğu gibi çellonun da doğru şekilde çalınması için akort'unun yapılması gereklidir.
Dört adet telden oluşan çellonun akort'unun en düzgün şekilde yapılabilmesi için karar sesi verebilecek olan bir enstrümana ya da alete ihtiyaç duyulmaktadır.
Aletin akort'unun yapılması için doğru akordu bulunan bir alet veya piyano kullanılabilir fakat, son zamanlarda tuner ismi ile piyasalarda yer alan akort aletleri ve uygulamaları daha çok tercih edilmektedir.
Diğer telli çalgılarda olduğu gibi çelloda da akort işlemleri kulak adı verilen özel kısımdan gerçekleştirilmektedir. Farklı olan tek nota, ince akort ayarının yapılmasında bu enstrümana özel olan ve Fix ismi verilen metal parçaların kullanılmasıdır.
Çelloda kullanılan parmaklar siyah bölgelerin üzerinde bulunmalıdır, bu bölgeye ise tuşa adı verilir. Seslerin daha sağlıklı ve net çıkması adına Arşe'nin doğru ve sağlam bir şekilde kullanılması gerekmektedir.
Arşe; her iki uçtan gerilmiş olan ve ve oldukça da sert bir yaydır. Gitar olan pena ne ise çello da olan Arşe'de aynıdır. Klasik gitarlarda uygulanan arpej olayı çelloda da uygulanmaktadır.
Çello çalma konusunda sadece müzik kulağının olması yeterli olmaz, müzik kulağının olması işin sadece yüzde ellilik kısmını tamamlar. Asıl önemli olan düzenli bir şekilde bu müzik aleti ile çalışmak ve müzik aletine düzenli bir şekilde vakit ayırmaktır.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Arp Müzik Aleti Özellikleri – Tarihçesi

Resim
Arp, rezonatörün, tellerin oluşturduğu düzenleme yaklaşık ya da tam dik olduğu telli çalgıdır. Her teli ayrı bir nota vermektedir. Kısadan uzuna doğru sıralanan tellerin boyu, perdelerin tizden pese doğru sıralanışına denk düşmektedir. Rezonatör genellikle ağaçtan ya da deridendir. Yay ya da kemerli arplarda, sap gövdeden çıkarak gövde ile bir kavis oluşturmaktadır. Köşeli arplarda gövde ve sap arasında bir açı olacak biçimde oturtulur ve tellerin gerilimine destek sağlayan bir sütun veya ön dike ile birbirine bağlanır. Ön dikmesi olmayan arplarda teller daha az gerildiğinden, bunların sesi çerçeveli arplardan daha düşük perdelidir. Çift yönlü işleyen modern pedallı arplarda, eski arpların temel yapısı ve sesi, tam bir kromatik dizi sağlamaya yarayan karmaşık bir mekanizma ile bütünleştirilmiştir. Arp Tarihçesi Eski Yunan ve Roma’da ender görünmekle birlikte ilkçağın Akdeniz ve Ortadoğu uygarlıklarında yaygın biçimde kullanılmıştır. Mısır ve Mezopotamya’da İ.Ö. y.3000’den k
Devamı

Çok Sesli Türk Müziği

Resim
Atatürk’ün önderliğinde müzik çalışma ve gösterilerinde çağdaş müzik ile Türk Halk müziğinin esas alındığı ve uluslararası müzik teknik ve araçlarının kullanıldığı Batı müziğine yöneliş hareketi başlamıştır. Çok sesli müziğin kuramına ilişkin kitaplar yayınlanmış, Türk Halk müziği ve kaynakları konusunda araştırmalar yapılmıştır. Gerek yurtdışına gönderilen öğrenciler, gerekse yurt dışından getirilen uzmanlar ile temel kurumların oluşturulmasına başlanmıştır. 1939 yılında Ankara Devlet Konservatuarının kurulması ile halk müziğini Batının çok sesli düzeni içinde işleme çalışmaları da ağrılık kazanmıştır. Cumhuriyet’in ilk besteci kuşağını oluşturan Cemal Reşit Rey, Ahmet Adnan Saygun, Ulvi Cemal Erkin, Ferit Alnar, Necil Kazım Akses gibi sanatçılar, Batının değişik konservatuarlarında yetişmiş, farklı müzik akımlarının etkisinde kalmış olmalarına rağmen Türkiye’de çoksesli müziğin yerleşmesi ve ulusal bir okul kurulması için çalışmışlardır. Nitekim ilk kuşak besteci öğretmen
Devamı

Def Nedir? Tarihçesi

Resim
Def ya da tef, yuvarlak tahta bir kasnağın bir veya iki yanına deriden bir örtü geçirilerek yapılan ve parmak vuruşları ile çalınan vurmalı bir müzik aletidir. Türk musikisinde sıklıkla kullanılan tef özellikle tasavvuf müziğinin vazgeçilmezleri arasında yer almaktadır. Diğer bir ismi Def olan tefin vurmalı çalgılar ailesinden olduğunu hemen hemen hepimiz bilmekteyiz. Vurmalı çalgılar ailesinde yer lan tefin kenarlarında ziller olan biçimde üretilenleri de vardır. çok daha canlı ve eğlenceli müzikler üretmek için bu tarz bir tef kullanılmaktadır. İlk olarak Araplar tarafından kullanıldığı söylenen  tefin Avrupa ülkelerindeki ismi basque ya da tambour olarak bilinmektedir. Tefin parmak uçları ile çalınması ise çok farklı notalar alınması demektir. Def ya da tef yapılırken 20-40 santim arası değişen büyüklükte kasnaklar kullanılmaktadır. Bu ölçüler değişirse tefin ismi daire olarak değişir. Kasnağın etrafına gerilen deriden çıkan ses çok güzeldir. Ancak en kaliteli sesi oğlak de
Devamı