Değiştirici İşaretlerin Yaylı Çalgılara Etkisi



Notaların ilişkilerini değişime uğratan iki farklı işaret bulunmaktadır. Bunlardan biri diyez, diğeri ise bemol işaretleridir.

Diyez (#)İşareti

Diyez işareti yanına geldiği notayı yarım ses inceltmektedir. Bir önceki notadan yarım ses uzaklaştırırken sonraki notaya yarım ses yaklaştırır.

Bemol (B) İşareti

Yanına geldiği notayı yarım ses kalınlaştır maktadır. Bir önceki notaya yarım ses yaklaştırırken sonraki notaya yarım ses uzaklaştırır.
Notaların doğal hallerindeki aralıkları ise şu şekildedir;
·         Do-Re: Tam aralık
·         Re-Mi: Tam aralık
·         Mi-Fa: Yarım aralık
·         Fa-Sol: Tam aralık
·         Sol-La: Tam aralık
·         La-Si: Tam aralık
·         Si-Do: Yarım aralık
Yaylı çalgılarda tam aralıklı notalar seslendirilirken parmaklar birbirinden ayrı basılırken yarım aralıklı notalarda parmaklar birbirine bitişik basılır. Örneğin; Keman için re ve la tellerinde 1 ve 2, parmaklara denk gelen mi-fa ve si-do notaları doğal durumlarında birbirine bitişik basılmaktadır.
Diğer tüm yaylı çalgılarda da mi-fa/si-do notalarına denk gelen parmaklar bitişik basılarak çalınmaktadır. Değiştirici işaretler ise doğal durumda yerleştirilen parmak pozisyonlarını değişikliğe uğratabilir.
Örneğin; Kemanda la teli üzerinde 1 ve 2. Parmaklar doğal durumlarında bitişik basılırken, do notası diyez (#) işareti aldığında 1. Parmaktan ayrılı ve 2. Parmağa bitişik çalınır. Diğer tüm yaylı çalgılarda da fa ve do notalarının diyez (#) işareti alması bir önceki parmaklardan ayrılıp kendilerinden sonra gelen notalara birleşmelerini sağlamaktadır.
Bemol işareti ise yaylı çalgılarda parmağın doğal durumda basıldığı yerden daha geride basılarak çalınması ile kullanılır.
Örneğin; Kemanda re teli üzerinde 1 ve 2. Parmak notaları doğal durumlarında bitişik basılırken, 1. Parmak mi notası bemol işaret aldığında parmak geri kayar  ve tuşenin hemen dibine basılarak seslendirilir.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Arp Müzik Aleti Özellikleri – Tarihçesi

Resim
Arp, rezonatörün, tellerin oluşturduğu düzenleme yaklaşık ya da tam dik olduğu telli çalgıdır. Her teli ayrı bir nota vermektedir. Kısadan uzuna doğru sıralanan tellerin boyu, perdelerin tizden pese doğru sıralanışına denk düşmektedir. Rezonatör genellikle ağaçtan ya da deridendir. Yay ya da kemerli arplarda, sap gövdeden çıkarak gövde ile bir kavis oluşturmaktadır. Köşeli arplarda gövde ve sap arasında bir açı olacak biçimde oturtulur ve tellerin gerilimine destek sağlayan bir sütun veya ön dike ile birbirine bağlanır. Ön dikmesi olmayan arplarda teller daha az gerildiğinden, bunların sesi çerçeveli arplardan daha düşük perdelidir. Çift yönlü işleyen modern pedallı arplarda, eski arpların temel yapısı ve sesi, tam bir kromatik dizi sağlamaya yarayan karmaşık bir mekanizma ile bütünleştirilmiştir. Arp Tarihçesi Eski Yunan ve Roma’da ender görünmekle birlikte ilkçağın Akdeniz ve Ortadoğu uygarlıklarında yaygın biçimde kullanılmıştır. Mısır ve Mezopotamya’da İ.Ö. y.3000’den k
Devamı

Çok Sesli Türk Müziği

Resim
Atatürk’ün önderliğinde müzik çalışma ve gösterilerinde çağdaş müzik ile Türk Halk müziğinin esas alındığı ve uluslararası müzik teknik ve araçlarının kullanıldığı Batı müziğine yöneliş hareketi başlamıştır. Çok sesli müziğin kuramına ilişkin kitaplar yayınlanmış, Türk Halk müziği ve kaynakları konusunda araştırmalar yapılmıştır. Gerek yurtdışına gönderilen öğrenciler, gerekse yurt dışından getirilen uzmanlar ile temel kurumların oluşturulmasına başlanmıştır. 1939 yılında Ankara Devlet Konservatuarının kurulması ile halk müziğini Batının çok sesli düzeni içinde işleme çalışmaları da ağrılık kazanmıştır. Cumhuriyet’in ilk besteci kuşağını oluşturan Cemal Reşit Rey, Ahmet Adnan Saygun, Ulvi Cemal Erkin, Ferit Alnar, Necil Kazım Akses gibi sanatçılar, Batının değişik konservatuarlarında yetişmiş, farklı müzik akımlarının etkisinde kalmış olmalarına rağmen Türkiye’de çoksesli müziğin yerleşmesi ve ulusal bir okul kurulması için çalışmışlardır. Nitekim ilk kuşak besteci öğretmen
Devamı

Def Nedir? Tarihçesi

Resim
Def ya da tef, yuvarlak tahta bir kasnağın bir veya iki yanına deriden bir örtü geçirilerek yapılan ve parmak vuruşları ile çalınan vurmalı bir müzik aletidir. Türk musikisinde sıklıkla kullanılan tef özellikle tasavvuf müziğinin vazgeçilmezleri arasında yer almaktadır. Diğer bir ismi Def olan tefin vurmalı çalgılar ailesinden olduğunu hemen hemen hepimiz bilmekteyiz. Vurmalı çalgılar ailesinde yer lan tefin kenarlarında ziller olan biçimde üretilenleri de vardır. çok daha canlı ve eğlenceli müzikler üretmek için bu tarz bir tef kullanılmaktadır. İlk olarak Araplar tarafından kullanıldığı söylenen  tefin Avrupa ülkelerindeki ismi basque ya da tambour olarak bilinmektedir. Tefin parmak uçları ile çalınması ise çok farklı notalar alınması demektir. Def ya da tef yapılırken 20-40 santim arası değişen büyüklükte kasnaklar kullanılmaktadır. Bu ölçüler değişirse tefin ismi daire olarak değişir. Kasnağın etrafına gerilen deriden çıkan ses çok güzeldir. Ancak en kaliteli sesi oğlak de
Devamı